قرنطینه فضانوردان آپولو پس از فرود نمایشی بود؟
تاریخ انتشار: ۲۵ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۹۹۱۸۰۵
ایتنا - هنگامی که فضانوردان برای نخستین بار در سال ۱۹۶۹ از ماه به زمین بازگشتند، مقام‌های ناسا نگران بودند مبادا میکروب‌های فضایی ناشناخته به زمین آورده شوند.
در شهری کوچک و دورافتاده تعدادی از ساکنان از همه‌جا بی‌خبر ناگهان در اثر ابتلا به یک نوع طاعون ناشناخته جان خود را از دست می‌دهند. این بیماری از فضا به زمین آمده و هیچ درمان شناخته‌شده‌ای برای آن وجود ندارد و ایالات متحده باید پیش از آنکه این بیماری جهان را فرا بگیرد و بشر را نابود کند، برای مهار آن راهی پیدا کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این موضوع اصلی داستانی از مایکل کرایتون است که سال ۱۹۶۹ نوشته شد. این کتاب تنها دو ماه پیش از رسیدن انسان به ماه منتشر شد و در زمان خود، به هراس از اینکه فضانوردان آپولو ۱۱ ممکن است چه نوع بیماری همراه خود به زمین بیاورند، دامن زد.
به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، لایوساینس در گزارشی که اخیرا منتشر کرد، به پروتکل‌های ناسا در این زمینه نگاهی انداخته و از رازی مهم پرده برداشته است: اینکه قرنطینه کردن فضانوردان آپولو ۱۱ پس از بازگشت به زمین عملا بی‌فایده و صرفا برای جلوگیری از گسترش این هراس عمومی بوده است.
این گزارش با استناد به مقاله منتشرشده در مجله تاریخ علم دانشگاه شیکاگو تصریح می‌کند که این اقدام‌ها، یعنی قرنطینه مسافران ماه پس از بازگشت به زمین، تا حد زیادی نمایشی بوده است.
هنگامی که فضانوردان برای نخستین بار در سال ۱۹۶۹ از ماه به زمین بازگشتند، مقام‌های ناسا نگران بودند مبادا میکروب‌های فضایی ناشناخته به زمین آورده شوند. تا آن زمان نه ایالات متحده و نه اتحاد جماهیر شوروی، هیچ‌کدام نتوانسته بودند کاوشگری را با موفقیت از ماه به زمین بازگرداندندــ چه رسد به اینکه کاوشگر نمونه‌های خاک ماه را هم به زمین بیاورد و سرنشین واقعی داشته باشند. در نتیجه در آن زمان هیچ‌کس مطمئن بود که آیا روی ماه موجودات میکروسکوپی وجود دارند یا خیر.
از این رو، ناسا یک مرکز قرنطینه به نام آزمایشگاه ال‌آر‌ال (LRL) در هیوستون راه‌اندازی کرد تا از احتمال ورود میکروب‌های بیگانه به زمین جلوگیری کند. هنگامی که سرنشینان آپولو ۱۱ از ماموریت فضایی خود بازگشتند، بلافاصله به این مرکز پیشرفته چند میلیون دلاری منتقل شدند و سه هفته آنجا ماندند. بر اساس گزارش نیویورک‌تایمز در آن زمان، ۲۴ کارمند ناسا هم که هنگام پیاده شدن فضانوردان در معرض مواد ماه قرار گرفته بودند، قرنطینه شدند.
پروتکل قرنطینه به ظاهر منطقی به نظر می‌رسید اما پژوهشی جدید نشان می‌دهد که این اقدام با وجود آنکه در قالب تلاش‌های «حفاظت سیاره‌ای» انجام گرفت و پول و منابع بسیاری در آن سرمایه‌گذاری شد، عمدتا نمایشی بود. داگومار دگروت، نویسنده این مقاله و تاریخدان دانشگاه جورج تاون، می‌نویسد که پروتکل قرنطینه صرفا به این دلیل موفقیت‌آمیز به نظر رسید که اساسا نیازی به آن نبود.
پژوهش دگروت نشان می‌دهد ناسا به این مسئله آگاه بود که پروتکل قرنطینه‌اش احتمالا ناکافی است. به عنوان مثال، فضاپیمای آپولو به گونه‌ای طراحی نشده بود که از انتقال آلاینده‌های احتمالی ماه به زمین جلوگیری کند و هنگامی که کپسول در اقیانوس آرام افتاد، کابین کپسول به شکلی طراحی شده بود که باید به طور کامل باز می‌شد تا فضانوردان درون آن، یعنی نیل آرمسترانگ، باز آلدرین و مایکل کالینز بتوانند از آن خارج شوند. هوای داخل ماژول نیز هم‌زمان با ورود مجدد سفینه به جو زمین به داخل اتمسفر تخلیه شد تا اطمینان حاصل شود که سرنشینان در جریان عملیات بازگشت، دچار مسمومیت با دی اکسید کربن نمی‌شوند.
در عین حال، ناسا می‌دانست که خطر انتقال نوعی طاعون فضایی با ورود فضانوردان آپولو ۱۱ بسیار کم است. آنها با این کار در واقع قصد داشتند توانایی خود را برای مهار یک تهدید میکروبی نشان دهند تا مردم دچار وحشت نشوند. در بیانیه آن زمان ناسا، به شهروندان نگران اطمینان داده شده بود که برای مقابله با چنین تهدیدی، آزمایشگاهی با قابلیت‌های بی‌نظیر ساخته شده است.
نمی‌توان با قاطعیت گفت که اگر آپولو ۱۱ میکروب‌های ماه را به زمین آورده بود، آیا این میکروب‌های احتمالی خطری برای انسان ایجاد می‌کردند یا نه. واقعیت این است که اغلب گونه‌‌های میکروبی روی زمین برای انسان کاملا بی‌ضررند و برخی از گونه‌ها حتی برای سلامتی ما مهم و حیاتی‌اند. همچنین از آنجایی که هر میکروب احتمالی موجود در ماه در مدتی بسیار طولانی و به صورت جداگانه از حیات روی زمین تکامل یافته، احتمال اینکه روی سلول‌های ما اثری داشته باشد، کم است.
از این رو پروتکل ناقصی که برای قرنطینه آپولو ۱۱ استفاده شد، می‌تواند برای ماموریت‌های فضایی آینده درس ارزشمندی باشد. ماموریت‌‌هایی که هدف آنها بازگرداندن نمونه‌هایی از مریخ و همچنین فرستادن سرنشین به آنجا و بازگرداندن آنها به زمین است. ضمن آنکه با در نظر گرفتن جو و ژئوشیمی موجود در مریخ، احتمال وجود حیات میکروبی در مریخ بسیار بیشتر از ماه است.
ناسا در سال ۲۰۲۰ از روشی جدید برای مقابله با میکروب‌های فضایی احتمالی خبر داد. این دستورالعمل هنوز اجرایی نشده است اما حتی با وجود این استانداردها هم احتمال دارد مهار کامل یک میکروارگانیسم فضایی ازکنترل‌خارج‌شده غیرممکن باشد. پس فقط باید امیدوار باشیم چنین میکروب‌‌هایی در صورت وجود، ضرری برای ما نداشته باشند یا با ضدعفونی‌کننده از بین بروند.
منبع: ايتنا
کلیدواژه: فضانوردان آپولو ۱ ناسا فضانوردان آپولو ماه به زمین آپولو ۱۱ آن زمان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.itna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ايتنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۹۹۱۸۰۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چین اولین کشوری خواهد بود که خاک مریخ را به زمین می‌آورد
یکی از دانشمندان «آکادمی مهندسی چین» معتقد است چین اولین کشوری خواهد بود که نمونه‌های مریخ را برای مطالعه به زمین می‌آورد.
به گزارش ایسنا، به نظر می‌رسد چین قصد دارد در آوردن نمونه مریخ به زمین از کشورهای دیگر پیشی بگیرد.
به نقل از تکنولوژی نیوز چاینا، یک دانشمند برتر فضایی باور دارد چین احتمالا اولین کشوری خواهد بود که خاک مریخ را در یک تلاش بلندپروازانه علمی و مهندسی به زمین می‌آورد.
«وو وایرن»(Wu Weiren) عضو «آکادمی مهندسی چین»(CAE) و دانشمند برجسته «سازمان ملی فضایی چین»(CNSA) گفت که این کشور قصد دارد نمونه‌های مریخ را جمع‌آوری کند و سپس، آنها را حدود سال ۲۰۳۰ طی یک ماموریت تاریخ‌ساز به نام «تیانون ۳»(Tianwen 3) به زمین بیاورد. این سومین ماموریت از برنامه اکتشاف میان‌سیاره‌ای چین خواهد بود.
وایرن با اشاره به اینکه چین راه‌اندازی اولین آزمایشگاه نمونه مریخی جهان را آغاز کرده است، گفت: به رغم پیشرفت کنونی پروژه‌های اکتشاف مریخ سایر کشورها، انتظار می‌رود چین اولین کشوری باشد که ماموریت آوردن نمونه مریخ را انجام می‌دهد.
وایرن درباره برنامه‌های دقیق این ماموریت توضیح بیشتری نداد.
به گفته برنامه‌ریزان ماموریت در سازمان ملی فضایی چین، کاوشگر رباتیک تیانون ۳ دارای چهار بخش خواهد بود که یک فرودگر، یک صعودکننده، یک مدارگرد و یک ماژول ورود مجدد هستند و در دو پرواز با موشک حامل سنگین «لانگ مارس ۵»(Long March 5) از مرکز پرتاب فضایی «ونچانگ»(Wenchang) در استان هاینان به فضا پرتاب خواهد شد.
فرودگر و صعودکننده، مسیر انتقال زمین به مریخ را طی خواهند کرد و پیش از ورود به مدار مریخ، مانورهای اصلاح مداری را انجام خواهند داد. پس از آن، فرود نرم با کمک موتور انجام خواهد گرفت.
در همین حال، مدارگرد و ماژول ورود مجدد همان مسیر را برای رسیدن به مدار مریخ دنبال خواهند کرد و پس از آن در اطراف مریخ به پرواز در خواهند آمد تا سیگنال‌ها را ارسال کنند و منتظر نمونه‌ها بمانند.
هنگامی که نمونه‌ها جمع‌آوری شوند و در یک ظرف فلزی قرار بگیرند، موتورهای صعودکننده آن را در مدار قرار خواهند داد تا به ماژول ورود مجدد متصل شود. سپس، ماژول جدا خواهد شد و نمونه‌ها را به زمین منتقل خواهد کرد.
اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، این نمونه‌ها می‌توانند اولین نمونه‌هایی باشند که از مریخ به زمین آورده می‌شوند و به دانشمندان کمک می‌کنند تا به دنبال آثاری از حیات در مریخ بگردند، درباره زمین‌شناسی و ساختارهای درونی سیاره سرخ بیشتر بیاموزند و چرخه‌های جوی آن را درک کنند.
به گفته برنامه‌ریزان ماموریت، همه این فعالیت‌ها به دانشمندان امکان خواهند داد تا دانش خود را درباره نحوه شکل‌گیری و تکامل مریخ گسترش دهند.
کانال عصر ایران در تلگرام
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»